woensdag 29 december 2010

Eindejaarsgedicht

De dagen zijn gesmolten
op de tegels van de stad
het lijkt of de revolte
het ergste heeft gehad

Het jaar mag nu gekist
in langzaam ijzig stille grond
en de kleine humorist
verlangt weer naar de avond

De tijd zal wel weer lopen
en haalt me zeker in
maar altijd leuk te hopen
dat ik er ooit van win

Wensen doen we morgen
als alles is geweest
wanneer het jaar is opgeborgen
vieren dromers feest

Een dartel 2011 gewenst!

Mordekoi

zondag 5 september 2010

Bladmoes

Elk jaar begin september zie je ze tevoorschijn komen. De herbariumverzamelaars. In trosjes van twee of drie dwarrelen ze de randen van de Kuurnse natuur af op zoek naar dat ene gezaagde groene blad dat zijn laatste zomerse dagen viert. Een beetje zoals de strijd van Caesar, de man die geen blad voor de mond nam en de Nerviërs tot bladmoes sloeg omdat die boomlange Oude Belgen van hun tak maakten. Zo zie je de kleine Kuurnse verzamelaars als legionairs rondtrekken.
Hoeveel stuks ze nu precies moeten verzamelen, en in welke mate ze die gedroogd moeten afleveren aan hun meester kon ik nog niet uitspitten. Feit is dat de Spesgrot, waar die verzamelaars groeien, duidelijk laat verstaan een jaarlijkse honger te hebben naar bladmoes. Het is niet om het even welk groen vel ze op tafel slingeren. De gegolfde blijken meer gegeerd dan de gekartelde, en de gekroesde bladrand van de krulzuring brengt de hele grot in een schijnbaar weergaloze extase.
Het sap in het moes van een blad, dat in trossen geparkeerd staat tussen de nerven, zou een bepaalde ‘verrijkende’ werking hebben. Toch als het in de juiste proporties wordt gemengd met andere specifieke bladeren. Spes Nostra is trouwens een anagram van ‘trossen sap’. Toeval?
Ik blijf dit jaarlijks terugkerend boeiend verschijnsel nauwlettend in de gaten houden.

vrijdag 6 augustus 2010

Hoeve(r)dreef men het?

En er is zelfs al een CD!
Verbaasde passanten of inderhaast opgeroepen sympathisanten krijgen van dochterlief een fris biertje aangeboden.  Het duurt niet lang vooraleer de verbaasde blikken omslaan in attente belangstelling.  Op een plaats waar mensen elkaar dagelijks ongeïnteresseerd voorbij lopen ontstaat uit het niets een gezellige sfeer van 'wij kennen ons'.  Het voelt bijna ongemakkelijk aan.  En toch weer typisch Kuurns.  Als je denkt dat het leven even stilvalt verschijnt daar toch weer die ene creatieve halm die alles doorbreekt.  Zalig!

In de Hoevedreef staat een garagepoort open.  Geen auto te zien, enkel witte ingemaakte kasten, een dolgedraaide wasmachine en de vanzelfsprekende humorloze droogkast ernaast.  Centraal vooraan hangt een man over zijn gitaar akkoorden te tokkelen die normaal nooit de keukendrempel overschrijden.  Vol overgave brengt hij de trottoirlieden nummers van Bob Dylan tot The Eagles, hier en daar een Vlaamse bekende ertussen gooiend.

Waar haalt iemand de moed om dit te doen, en hoe krijgt een vader zijn dochter zo ver apetrots te zijn op hem?  Hij ingetogen zingend op een krukje voor de hele buurt, zij met een hemelsbrede glimlach biertjes uitdelend aan 'Jan en Alleman'.  Laat het me houden op 'puur Kuurns Talent'.  Op 14 augustus op het Kuurns Marktplein.  Of dacht je dat Kuurne zo iemand geen podium onder dat stoeltje had gesleurd?

zondag 1 augustus 2010

Schimmel

Mijn schrijfkarakter kraakt evenveel af als de punt van een potlood in mijn hand, toch deze nieuwe poging.  Waarom ik dit doe, en wie in godsnaam geïnteresseerd zou zijn in mijn schrijfsels is mij dé grote vraag.  Wellicht een narcistische oercel die deze druilerige eerste augustus misbruikt om uit te breken.  Of het zoveelste excuus om de vuile potten en het schuren te ontlopen en blogsgewijs de seconden aan de schimmels te voederen.  Chiro Kuurne mag zeggen aan de basis te liggen van deze uitspatting, want hun blog heeft me weer aan het inspireren gezet :)  Merci!

Nu, hier ben ik, misschien blijf ik, sorry voor het tumult!

Mordekoi.