La Calzada Street

Weekend en dus tijd om het uitgangsleven van de stad te verkennen. Met de horden gringo's around kan dat niet meteen een probleem zijn. Ideaal om het solitaire leven even opzij te zetten en wat te socializen aan de bar. Dat lijkt me een strak plan en dus trek ik welgemutst richting thé place to be; 'La Calzada Street', de laan richting het gigantische meer links van het centrale plein weg. Maar niet voordat ik bots op datgene waar men in Latijns Amerika dagdagelijks mee wordt overspoeld: een optocht.

Welke heilige vandaag in de straten wordt gezwierd weet ik niet, maar misschien hebben ze hier lucht gekregen van de koningswissel in België. Elke reden is in elk geval goed om de orkesten van stal te halen en het dorp in te palmen. Eén constante bij de vele optochten die ik tijdens mijn reizen ontdekte; de muziek is telkens om duimen en vingers van af te likken. Muziek zit in hun genen, da's duidelijk. Het is een evenwicht tussen volksmuziek en revolutionaire marsmuziek, telkens doorspekt met frivole dansen door lokale majorettenkorpsen. Wanneer het laatste tromgeroffel opnieuw wordt overstemd door de horden jankende straathonden trek ik verder richting het hoofddoel van de avond. Onderweg liggen halvegaren voor pampus in portalen en langs de stoeprand. Op zondag is dat blijkbaar een veel voorkomend gezicht. Met de regenbuien en de loslopende koeien je roes uitslapen op straat,

je moet het maar doen. Rond het plein lopen jongens met middeleeuwse karren het paardenschijt samen te borstelen voor luttele cordoba's.

Verder is het plein gevuld met allerlei kraampjes die worden uitgestald om menig toerist in hun pandjesweb te lokken. In het midden staat een afgebladerde kiosk waarop lieflijke koppeltjes elkaar de vurigste liefde wijsmaken.

Mijn strak plan ligt al snel in duigen wanneer ik in de uitgangsstraat kom. Veel volk, jawel. Maar met zijn allen gezellig rond de vele tafeltjes op de uitpuilende terrassen. Daar ik moeilijk spontaan aan een tafel kan bijschuiven en nergens een toog is te vinden waar volk aanzit kies ik mijn eigen tafel uit. Een heerlijke literfles Toña en de avond kan beginnen. Overal proberen armtierige Granadezen een graantje mee te pikken van het toeristenbal. Van sigarettenverkopers tot hangmatpatsers over vuurspuwers en schoenpoetsers.

Sporadisch slaagt iemand erin mijn volle aandacht te trekken, zeker als er dansende reuzen worden ingezet of een subliem zevental streetdancers de revue passeert. Dat bij dit nachtelijk volks amusement volop kinderen worden ingezet lijkt niemand te deren, en de cordoba's worden rijkelijk uitgedeeld. Overal flitsen de camera's en worden lacherig foto's gemaakt. Gringo's (Amerikaanse toeristen) tonen zelden respect voor de cultuur of lokale bevolking van Latijns Amerika, dat ondervond ik al op vorige reizen.

En dat is in Nicaragua duidelijk niet anders. Een gezellige babbel zit er deze avond niet meer in en dus keer ik vroeger dan gepland terug naar het hotel. Een uitstapje naar de discotheek langs het meer lijkt me trouwens te onveilig om alleen te ondernemen. Je leest het pa, ik neem geen overbodige risico's! Terug op de kamer wordt de Ipad uitgehaald en de les die me het verschil moet inprenten tussen 'saber' en 'conocer' hernomen. Nog een Toña aan de lippen en we zijn weer een ervaring rijker. Slaapwel!