maandag 29 juli 2013

La Esquina Del Lago

Daar sta je dan met je trekrugzak en je kleiner exemplaar moederziel alleen tussen joelende kramen in San Carlos. A donde esta el barco a La Esquina Del Lago? Het is onvoorstelbaar hoe snel je Spaans erop vooruit gaat als je geen ander communicatiemiddel hebt. Met veel plezier word ik door marktkramers verder geholpen richting de plaats waar de kade zich bevindt. Ik wring me door de piepkleine steegjes een weg naar beneden tot aan het water.
In het nachtelijk donker slaag ik er niet in het juiste bootje te onderscheiden. De kade vult zich vooral met kayaks, kleine gemotoriseerde bootjes en tientallen Nica's die denken de zaak van hun leven te kunnen doen. Uiteindelijk word ik door een militair naar een bureautje geleid waar ze het hotel opbellen. Een weinig later meert het bootje met opschrift 'La Esquina Del Lago' aan en maken we de oversteek tot aan het hotel. Het is 8u. 's avonds wanneer ik het paalhotel bestijg. Het is pikdonker, het stikt er van het ongedierte en er lijkt geen kat aanwezig. Na wat lawaai te hebben gemaakt schiet een licht aan en krijg ik mijn kamer toebedeeld. Het is meteen duidelijk dat iedereen hier leeft op het ritme van de natuur. Opstaan bij de eerste zonnestralen, slapen gaan bij het invallen van de duisternis.
Het eerste wat ik doe is een 'veilige zone' installeren in mijn kamer. Ik hang mijn muskietennet op en steek het aan alle kanten goed vast onder de matras. De kamer is 'regenwoud-basic'. Geen warm water, geen drinkbaar water, geen airco, tv, radio of andere luxe. De douchekuip is net het grote plein van Pyongyang in Noord-Korea waar communistische mieren in lange rijen marcheren, met enkele mega tanks (kevers) om nog wat meer spectakel te leveren. Daarboven patrouilleren zeven kamikaze muggen in formatie. Ook kakken op de wc ernaast en terwijl de gazet lezen mag je hier vergeten.
De elektriciteit wordt geleverd door een zonnecel en dus valt die regelmatig uit in het regenseizoen. Nu ja, het licht in je kamer lang laten branden is hier écht geen goed idee. Gedetecteerde dieren in de kamer: muggen, meerdere gecko's, twee vleermuizen (of dezelfde die na de eerste nacht opnieuw binnendrong), spinnen die je liever niet ziet, de hotelhond, kevers, massa's motten en vreemde insecten die ik nergens kan thuiswijzen. Mijn eerste eigen minizoo. Nice!
Het meest creepy is het ogenblik dat je languit in je veilige zone ligt op het bed. Het eerste idee dat je dan hebt is genieten van de vele regenwoud geluiden om je heen. En waarlijks, het is ook indrukwekkend. Onder de kamervloer hoor je kaaimannen in het water plonzen, rond het hotel de miljoenen insecten en zingende vogels, de regen die valt, enz... Een weinig later begint het. De geluiden IN je kamer die je maar niet kan thuiswijzen. Ik vermoed: gecko's die sprintjes trekken over de houten vloer, kakkerlakken die knagen aan het hout, knarsende kevers en andere mottige insecten, de hotelhonden die tegen je kamerdeur schuren, krijsende vleermuizen plakkend tegen de hor, enz... Enige remedie: verstand op nul en oordoppen in. Slaapwel.
's Morgens word je wakker op het ritme van het woud en ik kan je verzekeren, dat is zalig! De meeste insecten lijken verdwenen en voor het eerst zie je in wat voor een paradijselijke locatie je je bevindt. Daarbovenop staat een hele familie Nica's, gedirigeerd door eigenaar Philippe Tissaux, voor me klaar. Voor de komende dagen ben ik hier de enige toerist en iedereen pas zich aan mij aan. Als ik wil eten, eet de hele familie mee.
Op het menu: Elke ochtend: twee spiegeleieren, rijst met bonen, geroosterd stokbrood (what else met een Franse eigenaar) en een zeer lekkere koffie. 's Middags: rijst met bonen, kippenvlees (en alles van de kip...), sla en tomaat, superlekker fruitsap. 's Avonds: Gevarieerd en meestal erg lekker. Er zat zelfs al een spaghetti tussen. Samen met de keuze aan fruitsappen ongetwijfeld de beste maaltijd van de dag. Helaas zetten de meeste insecten hier hun aanval in.
Ik moet van Philippe Tissaux (64j.) telkens mee aanschuiven met de familie aan tafel. Hij vertelt honderduit over zijn jeugd in Frankrijk en zijn ervaringen in Centraal Amerika. Zijn ouders werden rijk in de 'Chemins de fer' en hij kon avonturieren in alle vrijheid. Na talloze omzwervingen vestigde hij zich tien jaar terug in Nicaragua. Hij beschikt over alle eigenschappen die je van een Fransman mag verwachten. De fierheid, trots, charisma en het dwepen met de vele Franse grootheden uit de kunstwereld. Voor mij is het een opluchting dat ik in het Frans kan communiceren waardoor de communicatie een pak vlotter gaat. Hij is de ideale persoon om me de komende dagen te gidsen door deze streek.
Het hotel staat bekend als visparadijs en menig topvisser komt hier zijn dobber uitgooien. Vooral de Tárpon en de reuze Saballo zijn hier gegeerd en in grote aantallen aanwezig. Dat verklaard ongetwijfeld ook de aanwezigheid van zoveel tropische vogels langs de Rio San Juan. Ik mag er niet aan denken dat dit uitgestrekte en unieke natuurgebied op termijn zal verdwijnen. President Daniel Ortega zette namelijk het licht op groen voor het aanleggen van een Kanaal van de Caraïben naar de Pacific dwars door het Lago De Nicaragua. Het nieuwbakken kanaal moet het Panamakanaal in de toekomst ver voorbij steken. De Chinezen beloven de Nicaraguaanse kassa te laten rinkelen, ten koste van de fenomenale ecosystemen hier aanwezig. De rust zal hier weldra worden doorbroken...
De mensen hier zijn het project niet ongenegen, omdat ze worden wijsgemaakt dat het hen erg veel werk zal bezorgen. Wij weten helaas beter en beseffen maar al te goed dat het opgeleide 'buitenlanders' zullen zijn die met de werkaanbiedingen gaan lopen. De lokale ongeschoolde Nica zal er nog bekaaider van afkomen en zijn prachtige habitat kwijtgespeeld zijn. But who cares? ...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten