San Pablo

Na een goeie lange nacht word ik opnieuw wakker van de explosies in de stad. Uit de kraan komt helaas geen water en dus wordt het improviseren. Na een kort maar stevig ontbijt maak ik mijn rugzak klaar. Ik vergeet water mee te nemen waar ik al snel spijt van krijg. De darmflora lijkt ook voor het eerst in opstand te komen. Deze voormiddag trek ik naar het schooltje 'San Pablo'

samen met een drietal Nica's, Nicaraguaanse jonge dames die vanuit het project Concorazon les geven aan plattelandskinderen. Het eerste uurtje woon ik een Engelse les bij. Ik schat de leerlingen (gemiddeld een zevental) tussen de 12 en 15 jaar oud. Tijdens de week lopen de klassen in de voormiddag makkelijk vol tot 45 studenten. Toch als het niet regent, want dan veranderen de wegen in modderstromen en is het te gevaarlijk om naar school te gaan. Vandaag zaterdag blijven de meesten afwezig en is het makkelijker om in gebroken Spaans wat meer uitleg te krijgen van leerlingen en tutors. Het Spaans is voor mij de grootste handicap. In Nicaragua slikken ze alle 's'-en in en de tweede persoon enkelvoud en meervoud gebruiken ze niet. Voor een beginnend student Spaans als ik is dit dus geen eitje. Deze les Engels geeft me de kans zelf iets bij te leren.

De sympathieke juf doet hard haar best om de leerlingen het Engels meester te maken. De vervoeging van de werkwoorden is het lesonderwerp vandaag. Verlichting is er niet in het lokaal en door het slechte weer is het schemerdonker. De leerlingen zijn al bij al 'redelijk' gekleed, weliswaar met de nodige gaten en vlekken, maar langs de weg zie je toch nog andere taferelen. Ik zet me aan de zijkant tegen de muur en observeer aandachtig. De leerlingen lijken totaal geen acht op me te slaan. De warmte droogt mijn keel uit, maar drinkbaar water is hier niet voor handen.

Daarna steek ik de speelplaats over richting de computerles. De laptops, die donaties zijn aan het project, worden vandaag gebruikt om een powerpoint presentatie te maken. De opdracht is vrij en een jonge student maakt een presentatie over de Eiffeltoren. Wanneer ik vertel dat ik op pakweg 300 km van die toren woon heb ik even alle aandacht en moet ik honderduit vertellen wat ik er allemaal over weet. In het Spaans. Je snapt me al :)

Even later kieperen de zwembaden uit de lucht en vlucht de helft van de leerlingen de school uit. Dat het water over de klasvloer loopt beroert niemand en met schaamrood denk ik terug aan het op stelten zetten van het gemeentehuis toen er een zoveelste lek werd gedetecteerd in PIEnTER, de school waar ik zelf actief ben. Werkelijk heel verrijkend dit avontuur, en opnieuw besef ik tenvolle dat we in België in ongekende luxe leven. En vooral dat alle luxe die we ons toeëigenden ons niet gelukkiger heeft gemaakt.

Tijdens de derde les worden tien puberende jongens uitgedaagd tot een spel. De familierelaties worden in twee gelijke kolommen in het Engels op het bord geschreven. De klas wordt in twee groepen verdeeld en bij het horen van een Spaanse relatie moeten ze zo snel mogelijk naar het bord lopen en het juiste woord omkringen. Chaos, maar ik kan niet ontkennen dat de gasten zich kostelijk amuseren. Het zweet breekt me uit wanneer ik word uitgenodigd om zelf een lesje Engels te geven. Een machtige ervaring uiteindelijk, waarbij ik helaas niet de helft van hun antwoorden begrijp. Ik weet weer waarom ik Spaans studeer...

Tenslotte woon ik een les wiskunde bij. ,,Un radical is una raiz indicada de una cantidad, si una raiz indicada es exacta tenemos una cantidad Racional y si es inexacta tenemos una cantidad irracional." De vierkantswortels vliegen om de oren en ik zet me wijselijk achteraan op het ezelsbankje. Dit wordt bijles...

Wanneer het tijd is kruipen we met z'n allen (studenten en tutors) achteraan op de pick-up en fungeren even als taxidienst door het hobbelige bosparcours. Het is de eerste maal dat ik het echt niet aandurf foto's te nemen, de armoede is hier werkelijk zéér schrijnend. Tientallen gammele en veel te kleine barakken uit golfplaten en hout waar veel te grote families in samenhokken. Kinderen in lompen die zich rot amuseren met een simpele stok. Ik stik van de dorst maar durf dit niet te zeggen. Een beschaamd gevoel overvalt me en ik probeer een babbel te slaan met de overgebleven 'students' op de pick-up. Voor hen lijkt er niks aan de hand, ze kennen niet anders. Wanneer de laatsten zijn gelost breekt alweer een gigantisch onweer los. We vluchten in de pick-up en rijden in stilte terug naar hotel Con Corazon.