zaterdag 3 augustus 2013

Nicaraguaans geluk

Dit is even geen verslag van de laatste dagen, maar een persoonlijke indruk van het land. Ik blijf Nicaragua een erg fascinerend land vinden. Het is een van de armste landen van Centraal Amerika, maar nergens zag ik het zo goed verstopt. Je ziet hier geen bedelaars, slechts uitzonderlijk een schoenpoetsertje, amper gehandicapten in het straatbeeld. Wanneer je rustig op een bankje gaat zitten in het centrum van een stad komt niemand je lastig vallen of dringt men niet aan om iets te kopen. Wanneer straatverkopers merken dat je geen interesse hebt wandelen ze rustig verder. Op dat gebied is dit het meest aangename land dat ik als backpacker bezocht. Je voelt je ook veilig door de vriendelijkheid van de mensen en de aanwezigheid van militairen en politie in het straatbeeld.
De armoede is zichtbaar op een ander niveau en gaat vooral over het ontbreken van basisvoorzieningen. Honger heeft men hier niet, daarvoor is het land véél te vruchtbaar. Door het vochtige klimaat is dit een aards paradijs met een overvloed aan vruchten en ander lekker voedsel. Maar het land is erg slecht georganiseerd. Bijna alle straten zijn naamloos en huizen dragen dus geen nummer. Een GPS is hier niks waard. In de hoofdstad Managua heb je nergens wegmarkeringen of verkeersborden. De grootste straat heeft voorrang, de rest zoek je zelf uit.
Buiten de steden ontbreekt de elektriciteit of is er onvoldoende drinkbaar water. Paard en kar of ossenkarren met houten wielen zijn nog steeds populairder dan een auto of brommer. Naar veel dorpen is het zelfs onmogelijk om er met een wagen te raken. De mensen buiten de steden hebben geen bezit, slechts bij hoge uitzondering een tv of een fiets. Ze geloven ook niet dat ze vooruit kunnen en berusten in hun lot. Ambitie ontbreekt volkomen. Riolen zijn grachten naar rivieren, de varkens en kippen lopen in en uit de hutten, men leeft van dag tot dag.
Maar is dit dan het 'apenland' zoals wij ons voor ogen houden? Die vraag stel ik me nu al dagen. Zij hebben nog de ongerepte natuur die wij in Europa hebben vernietigd. Zij leven zonder luxe maar berusten in hun lot. Zij maken zich geen zorgen over hun pensioen en leven met de glimlach van dag tot dag. Ze weten niet beter en zijn overtuigd dat op het einde altijd alles goed komt. Ze missen geen warme douche of een goeie lattenbodem want dat hadden ze nooit. Ze zitten 's avonds niet achter tv of computer maar gezellig rond een vuurtje terwijl de kinderen leute maken met elkaar op het veld. Het hele dorp kent en helpt elkaar en is sociaal stevig georganiseerd.
Ze hoeven niet bang te zijn voor criminelen want er valt niks te rapen. Ouders leren hun kinderen vissen en dieren verzorgen en de familiebanden zijn oersterk. Ik heb het gevoel dat men hier 'gelukkig' is, het ultieme levensdoel. Hoeveel mensen in onze wereld van luxe zijn niet ongelukkig? Dat luxe niet gelukkiger maakt wist ik wel al langer. Hoe meer je hebt hoe meer je mist en hoe minder je verlangt. Zo'n 'back to the basics' ervaring is voor mezelf dan ook telkens erg verrijkend en iets waar iedereen eens zou moeten worden in ondergedompeld.
Het leven waarin niks meer vanzelfsprekend is, van het stopcontact tot een druppel warm water. Volgens mij is het ook dat wat jeugdkampen zo supertof maakt. Weg van alle luxe in tenten onder de blote hemel ontdekken wat de fundamentele waarden zijn die gelukkig maken. En vriendschap is hier hét sleutelwoord.

2 opmerkingen:

  1. Philip, met je uitleg over het land hebben we een mooi beeld hoe het er daar allemaal aan toe gaat. Mercie weije maar ik zal toch nooit zo ver gaan vandaar dat je blog zeer welkom is.
    Yvette

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Alle begrip natuurlijk! Ik vind het alleen jammer dat zoveel mensen een negatief beeld hebben over deze landen, terwijl ze zo wonderschoon zijn. Ik kom ook regelmatig oudere koppels tegen die hier rondtrekken. Vandaag bv. een Duits koppel van een jaar of 65 die de Mombacho vulkaan (op de rustige manier) wou ontdekken.

    BeantwoordenVerwijderen